تونی فرگوسن مبارز محبوب سازمان یو اف سی در رویداد یو اف سی ۲۵۶ در مقابل چارلز اولیویرا شکست خورد و از جمع مدعیان دسته‌ی سبک وزن فاصله گرفت. او پس از چند روز بالاخره سکوت خود را شکست و در پیام منتشر شده‌ی خود نوشت:
هیچ بهانه‌ای ندارم. رفتم و به جای دفاع کردن از حملات حریف استقبال کردم. اون شرایط گرم کردن سابقی که در یو اف سی بود پس از (شیوع ویروس) کووید عوض شد. با این وجود بهانه‌ای ندارم. زمانه عوض میشه و آدم‌ها هم تغییر میکنند. اون زمانی که میبایستی از هتل تا یو اف سی ایپکس (مکان مبارزه) بریم خیلی فشرده بود و به اون سطح خشونتی که به دنبالش بودیم نرسیدیم. صدرصد تقصیر من بود. بعد از فایت دکترها معاینه انجام دادند و ما برگشتیم به هتل. همینکه به زمین خوردیم (تونی و اولیویرا) اون به دنبال این بود که پشت من رو بگیره یا فن آرم بار بزنه. من نگران شرایط ماونت نبودم، اون کارش رو بلد بود اما من هم همینطور. من به دنبال این بودم که ایستاده اون رو ناک اوت کنم یا به روی زمین به دنبال دارس چوک بودم. مسابقه‌ی جالبی بود در مقابل یک “پتوی خیس” (کسی که به تو میچسبه). حرفهام رو به خاطر بسپارید، این سناریو دیگه هرگز اتفاق نمیوفته. دستم مشکلی نداره، اون آرم بار خیلی سفت بود. فکر پسرم و ظرفیت ذهنیم که درد رو تحمل کنم باعث شد که اون رو رد کنم. من امسال خیلی چیزها رو در مورد خودم یاد گرفتم و فهمیدم که هدف زندگیم چیه. جستجوی من به دنبال اون کلمه‌ی حماسی “عظمت و بزرگی” تموم نشده. برای تمام اونهایی که از من بدشون میاد بگم که حالا حالا‌ها قصد بازنشستگی ندارم. به وزن رسیدنم و بودن با هم تیمی‌ها در این یک هفته خیلی عالی بود. بی صبرانه منتظره مسابقه دادن با حضور تماشاگران هستم، بدون شماها این مسابقات اون حس سابق رو نمیده.
